ԱՄՆ-ի հատուկ դեսպանորդ Սթիվ ՈՒիտկոֆը թույլատրելի է համարել Աբրահամի համաձայնագրերի ընդլայնումը, նշելով, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կարող են միանալ դրանց ապագայում։ «Մենք կարծում ենք, որ շատ, շատ մոտ ենք այդ երկրներում հակամարտությունների վերջնական լուծմանը։ Ես կարծում եմ, որ երկուսն էլ կարող են ցանկանալ միանալ Աբրահամի համաձայնագրերին»,- ասել է Ուիտկոֆը։ ԱՄՆ-ի հատուկ ներկայացուցչի խոսքով՝ սա շատ կարևոր նախաձեռնություն է երկրի նախագահ Դոնալդ Թրամփի համար, և նա հավատում է դրան։               
 

Փոխվո՞ւմ է դասավորությունը

Փոխվո՞ւմ է դասավորությունը
25.04.2017 | 11:45

Թուրքիայի հանրաքվեին ընդառաջ` ԱՄՆ-ը փորձեց շատ արագ վերադասավորվել Սիրիայում, Հյուսիսային Կորեայի ափերում, Մերձավոր Արևելքում խաղը ձեռքից բաց չթողնելու համար: Օրվա քննարկման թեմա չէ, որ ԱՄՆ-ը վերջապես երևակեց Թրամփի բուն դերը, ինչի համար էլ վերջինս ընտրվել է, գերադասվել ամերիկյան իսթեբլիշմենտի կողմից: Այդ միայն միամիտներին էր հնարավոր «համոզել», թե Պուտինն այնքան հզոր տղա է, որ կարող էր իր հակերների միջոցով պարտության տանել աշխարհի կառավարմամբ զբաղվող ԱՄՆ-ի թեկնածուներից մեկին` հոգնած Հիլարի Քլինթոնին: Առավել աչքառուների համար հասկանալի էր` ԱՄՆ-ը ժամանակ է շահում, Թրամփի մեջ «Իվանուշկա-դուռաչոկ» խաղացնելով, վերջինիս Պուտինի բարեկամ ներկայացնելով: Հարաբերություններն ԱՄՆ-ի և Ռուսաստանի միջև ահավոր հեռուն էին գնացել` սառը պատերազմի առումով, ապա և, որ հարկավոր պահին հարկավոր էֆեկտն ԱՄՆ-ի համար առավել «խորազնին» լինի:


Ինչն էլ արվեց: Սիրիայի` Իդլիբի ռմբակոծմամբ: Թրամփի հրամանով: Չխորանանք. ամերիկյան պետության համար չկա անհատ, Թրամփը կանի այն, ինչ կորոշի Պենտագոնը` մշտապես, ինչպես արձագանքեց ամերիկյան մաս-մեդիային` ապացուցելու, որ ինքն է պրեզիդենտը: ԱՄՆ-ը փորձեց փոխել խաղը Սիրիայում: Ստացվե՞ց: Ո՛չ: Այդքանն էր նրա ուզածը: Կարծես թե:
Դառնալով էլ Թրամփի, իրականում ամերիկյան վարչակազմի հաջորդական, Հյուսիսային Կորեայի ափերին իր երեք ավիակիրների մոտեցման «ձեռնարկին», դժվար է ասել, թե մկանունքի ցուցանքի այս մեծ խաղում որքան հեռուն կգնա ԱՄՆ-ը, սակայն պետք է հաշվի առնել նաև մեկ կարևոր հանգամանք. ԱՄՆ-ը արտիստիկ խաղացող է, նաև` զգուշավոր, և հետ-առաջը նրա սկզբունքներից գերագույնն է: Այնպես որ, այդ ամենը պետք է համարել պարզապես «ապրոբացիա»:


Դառնանք Ռուսաստանին: Հետաքրքիրն այստեղ, թերևս, ԱՄՆ-ի պետքարտուղար Ռեքս Թիլերսոնի և Վլադիմիր Պուտինի հանդիպումն էր` վերը նշված վերադասավորության ֆոնին: Երկու ժամ տևած հանդիպումից այդպես էլ աշխարհը չհասկացավ` ինչպիսին է Ռուսաստանի վերջնական դիրքորոշումը, այդ թվում՝ Ասադի ճակատագրի առնչությամբ: Համենայն դեպս, «բարձրագոչ» հայտարարություն չեղավ այն մասին, որ Ասադը մեկընդմիշտ ու առհավետ «իրենց տղան» է:


Եղավ, գոնե մեզ վերաբերող, բավականին հետաքրքիր հայտարարություն` հանդիպումից դուրս. Պուտինը վերցրեց ու ասաց. «Թույլ չենք տա հետխորհրդային երկրներում գունավոր հեղափոխություններ լինեն»: Չնայած, խոշոր հաշվով, այդպիսի կայծեր դեռ «ակնառու» չեն, բայց որ Վլադիմիր Վլադիմիրովիչն ասել է, ուրեմն մի բան գիտի: Նշանակում է` այս «գետնին վրա» նույնպես դասավորություններ են ընթանում:
Տարածաշրջանային այս բոլոր զարգացումները գոնե մեզ համար «կտրեցին» Թուրքիայում տեղի ունեցած հանրաքվեն, որին ուշի ուշով հետևում էր ողջ աշխարհը` լուռ «ադաբրյամսով»: Անգամ Ռուսաստանը, որ համարում է, թե դա Թուրքիայի ներքին գործն է, կարծում է` «սարսափելի է Թուրքիայի մասով»:


Իհարկե սարսափելի է. երկու միլիոն հայի արյուն թափած էթնոսի «զավակը» նոր նիշ է գծում ժամանակակից աշխարհում. Էրդողանը վերածվում է բոլորովին այլ կարգի բռնապետի, ինչպես ընդունված է ասել` «նյու Հիտլերի»` մինչև 2029 թիվը մնալով Թուրքիայի իշխանության ղեկին: Նա հեռանում է եվրոպական ընտանիքից, աշխարհիկ պետությունը վերածում իսլամական պետականության, վերականգնում մահապատիժը, Էրգենեկոնի, գյուլենականների «ոչնչացումից» հետո այսքան պայթյունավտանգ տարածաշրջանում ձեռք բերում նոր` անվերահսկելի իշխանություն:
Ինչն էլ Թուրքիայի ներքին գործն է համարում ոչ միայն Ռուսաստանը, այլև ՆԱՏՕ-ն, ԱՄՆ-ը:

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 1782

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ